De Spaanse componist Federico Mompou (1893-1987) was aanvankelijk voortbestemd om pianist te worden. Zijn eerste publieke concert gaf hij al op vijftien jarige leeftijd. Gewapend met een aanbeveling van Granados ging hij in 1911 studeren in Parijs. Uiteindelijk bleek hij echter te timide te zijn voor het geven van concerten en besloot hij zich geheel op het componeren toe te leggen. Deze terughoudendheid is terug te vinden in zijn stijl van componeren (voornamelijk pianominiaturen), die gekenmerkt wordt door soberheid en het bereiken van intensiteit door zo weinig mogelijk middelen. Soms verwijst deze 'verstilde muziek' rechtstreeks naar de wereld van de spiritualiteit. Zo werd de titel voor de cyclus "Música callada" een verwijzing naar Johannes van het Kruis. Zowel in zijn onthechtheid als wat betreft het mijden van de openbaarheid doet Mompou sterk denken aan de Italiaanse schilder Morandi, die zich geheel toelegde op bijna abstracte stillevens. De eerste cd die pianist Artur Pizarro wijdde aan het pianowerk van Mompou bevat de "Cançons i danses" en de "Impresiones intimas". In de eerst genoemde cylcus (1921-1962) zijn diverse invloeden van de volksmuziek terug te vinden. Volgens de componist draait het in deze werken om het contrast tussen lyriek en ritme, als symbolen van het innerlijke en uiterlijke leven. (H.J.)_