Tijdens zijn leven gold Anton Rubinstein (1829-1894) als de grootste pianist van zijn tijd - na Liszt wel te verstaan. Na een Europese tournee in 1841 keerde hij terug naar Rusland, waar hij een protégé werd van de schoonzuster van de tsaar. Onder haar bescherming besloot Rubinstein, samen met zijn broer Nicolas, het Russische muziekleven te moderniseren, lees naar Westers model te hervormen, ondermeer door het oprichten van conservatoria. Met Liszt had Rubinstein alleen een groot pianistisch vermogen gemeen, maar diens vooruitstrevende kijk op muziek deelde hij allerminst. In zijn boekje 'Een gesprek over muziek' zette Rubinstein tegenover een vermoedelijk fictieve interviewende dame zijn visie op muziek uiteen. Zijn helden waren Bach, Beethoven, Schubert, Chopin en Glinka; de laatste ondanks zijn afkeer van nationalistische muziek. Ook Schumann kon, ondanks enkele punten van kritiek, rekenen op zijn waardering. Van Wagner gruwde hij: 'voor mij is het met Schumann en Chopin finis musicæ'. Het conservatisme van Rubinstein is aan de hier opgenomen werken af te horen: zowel in de "Symfonie nr.3, op.56" als de "Symfonie nr.5, op.107" gaat Rubinstein niet verder dan zijn idolen gingen. Het resultaat mag er overigens wezen, want het is allerminst onaantrekkelijke muziek, waarin vooral de invloed van Beethoven en Mendelssohn heerst. Beide werken worden hier heel behoorlijk gespeeld door het Slovaaks Staats Filharmonisch Orkest onder dirigent Barry Kolman. (JvG)_