Toen Antoine Forqueray (1671-1745) overleed liet hij het publiek geen enkel getuigenis na van zijn kunst. Deze virtuoze bespeler van de viola di gamba, die bij het publiek zeer geliefd was geweest, had kennelijk een nogal moeilijk karakter en een van de uitvloeiselen daarvan was dat hij zijn leven lang had geweigerd iets van zijn muziek uit te geven. Zijn zoon Jean-Baptiste Forqueray (1700-1782) besloot de nalatenschap voor vergetelheid te behoeden, maar zag zich daarbij voor een dilemma geplaatst. Het was rond 1745 inmiddels duidelijk dat de Franse gambatraditie aan zijn eind was gekomen en daarom besloot hij tot een dubbele uitgave van zijn vaders muziek: één voor gamba en toegevoegde basso continuo en één voor klavecimbel solo. Bij het bewerken werd hij geholpen door zijn vrouw Marie-Rose Dubois, een voortreffelijk klaveciniste. Zo verscheen in 1747 de bundel "Pièces de clavecin", waaruit Stefano Lorenzetti hier zestien werken speelt. Forqueray's muziek is weliswaar, zoals al de muziek van zijn tijdgenoten, niet door de oprukkende Italiaanse stijl onberoerd gebleven, maar nog duidelijk Frans van karakter. De stukken hebben de gebruikelijke suggestieve titels, die soms nauwlijks serieus genomen hoeven te worden maar op andere momenten juist hele aardige aanwijzingingen geven over de achtergrond van het stuk. Zo treffen we hier verschillende portretten aan van Mme Bellemont, de favoriete begeleidster van Forqueray senior, van Couperin alsook, onder de titel 'Forqueray', een zeer intrigerend en stormachtig zelfportret. (JvG)