Na het voltooïen van zijn opleiding, had Jan van Gilse (1881-1944) alle reden om te verwachten dat voor hem een glanzende carrière als componist en dirigent in het verschiet lag. Zijn eerste drie symfonieën waren in Duitsland bekroond en door verschillende orkesten gespeeld. Toen Van Gilse echter na een langdurig verblijf in het buitenland naar Nederland terugkeerde om dirigent van het Utrechts Symfonie Orkest te worden, kreeg hij te maken met dermate kwaadaardige kritieken van Willem Pijper, die hem een overmatige voorliefde voor het Duitse repertoire verweet, dat hij zijn positie neer moest leggen. Daarna ging het eigenlijk steeds verder bergaf met zijn loopbaan, die wel heel triest eindigde toen hij onder een valse naam, omdat hij was ondergedoken, in 1944 in Oegstgeest werd begraven. Van Gilse schreef in een laat-romantische Duitse stijl, die hij wel eens wat te zwaar aanzette, maar waarmee hij soms indrukwekkende resultaten behaalde. Het enige voor die aanpak representatieve werk op deze van het Viotta Ensemble is het "Nonet" uit 1916. Verder klinken twee delen van een onvoltooid gebleven "Strijkkwartet", dat een niet veel lichtere, maar wel veel meer Franse toon aanslaat. Deze wisseling van oriëntatie is karakteristiek voor zijn muziek uit het begin van de jaren '20. Tenslotte klinkt het "Trio voor fluit, viool en altviool" uit 1927, waarin Van Gilse weer meer naar zijn oorspronkelijke schrijfstijl is teruggekeerd. De 'lichte' bezetting, zonder basinstrument, geeft een bijzonder resultaat en zorgt voor een fraaie afsluiting van deze cd. (JvG)_