Eén van de opvallendste aspecten van Schumann's carrière blijft toch wel dat hij alles in fases deed. Hij wijdde zich aanvankelijk alleen aan pianomuziek, stapte over naar liederen en wijdde zich vervolgens aan orkestwerken. In 1842 kwam het kamermuziekjaar, waarin binnen korte tijd zijn strijkkwartetten, het pianokwartet en het pianokwintet ontstonden. Na deze creatieve uitbarsting liet Schumann vijf jaar lang kamermuziek links liggen. Pas in 1847 nam hij de draad weer op, maar opvallend genoeg koos hij niet meer de bezettingen die hij in 1842 had gebruikt, maar nam hij het pianotrio (viool, cello en piano) als nieuw medium. De eerste twee werken kwamen ook nu weer vrij snel na elkaar, het "Pianotrio nr.2, op.80" volgde slechts enkele weken na het "Pianotrio nr.1, op.63", dat algemeen als Schumann's beste trio beschouwd. In later jaren volgden nog de "Fantasiestücke op.88" en het "Pianotrio nr.3 op.110", welke vaak en niet helemaal ten onrechte zijn bekritiseerd om de niet gelukkige schrijfwijze voor de instrumenten, die elkaar soms in de weg lijken te zitten. Een hele aardige toevoeging op deze cd is Theodor Kirchner's arrangement voor pianotrio van de "Studien op.56", geschreven voor pedaalpiano of orgel. Het Altenberg Trio Wien houdt een overtuigend pleidooi voor deze relatief onbekende stukken. Bij de cd hoort ook nog een doosje en een sampler met muziek van ondermeer Kagel en Beethoven. (JvG)