Van de vijf trio's met piano die Brahms geschreven heeft, is het "Hoorntrio op.40" uit 1965 wel een zeer ongebruikelijke bezetting. Alhoewel de hoorn in Brahms tijd al uitgerust was met ventielen, heeft Brahms (die in zijn jeugd de hoorn bespeelde) altijd een voorkeur gehouden voor de natuurhoorn. Het melancholieke karakter van het langzame deel (met de tempo-aanduiding 'mesto', wat smartelijk betekent) is vaak in verband gebracht met het overlijden van Brahms' moeder eerder dat jaar. Het "Klarinettrio op.114" behoort tot Brahms' late kamermuziekwerken die werden geïnspireerd door het gevoelige klarinetspel van de klarinetist Richard Muhlfeld. Van de drie trio's voor de meer conventionele bezetting piano, viool & cello is die in B groot zowel de eerste als de laatste. In 1888 kocht uitgever Breitkopf de rechten van dit oorspronkelijk in 1854 gepubliceerde werk, waardoor Brahms de mogelijkheid kreeg de zwakke kanten van zijn vroegste kamermuziekwerk te herzien. Het volgend jaar schreef hij aan Clara Schumann: "Ik heb mijn trio in B groot herschreven en kan het nu op.108 inplaats van op.8 noemen. Het is niet meer zo somber als vroeger - maar is het ook beter?" De "Pianotrios nos.1-3", het "Klarinettrio op.114" en het "Hoorntrio op.40" zijn op cd verschenen in een uitvoering van hoornist Stephen Stirling, klarinetist Richard Hosford en The Florestan Trio. (H.J.)_