Hoewel er nogal een generatiekloof gaapt tussen George Chadwick (1854-1931) en Samuel Barber (1910-1981) is er toch wel enige reden om deze twee cd's met symfonieën van hen, samen te bespreken. Om met oudste, Chadwick, te beginnen: deze gold tijdens zijn leven als een van de belangrijkste Amerikaanse componisten van de late 19de eeuw. Zoals zovelen onder hen was hij naar Leipzig gereisd om daar zijn muzikale studie met een gedegen Duitse opleiding af te sluiten. In de hier opgenomen "Symfonieën nrs.2 & 3" is de invloed van de Duitse romantische traditie nog duidelijk aanwezig. Beide stukken hebben de gebruikelijke vier delen en duren iets meer dan een half uur. Het idioom is ook overwegend traditioneel, met enkele laat-romantische wendingen opgesierd. De orkestratie is kleurrijk en de thema's zijn niet van originaliteit gespeend en derhalve zijn dit heel aardige werken, die vrij zijn van een al te schoolse navolgersmentaliteit maar wel heel duidelijk nog in de romantische traditie staan. Datzelfde kan in zekere zin eigenlijk ook wel worden gezegd van Samuel Barbers "Symfonieën nrs.1 & 2, opp.9 & 19. Onder de Amerikaanse componisten van deze eeuw kan Barber zich met recht een 'unashamed romantic' noemen. Natuurlijk is zijn idioom wel herkenbaar 20ste eeuws en is zijn vormbehandeling origineler dan bij Chadwick, zoals in de opmerkelijke ééndelige "Symfonie nr.1", maar tegelijk is het onmiskenbaar dat de gestiek en de expressiviteit van Barbers muziek uit dezelfde bron is geput, die eerstgenoemde ook had benut. Verder klinken op de Barber-cd nog de alleraardigste "Overture 'The School for Scandal' op.5" en het overbekende "Adagio for strings op.11", dat hier wel wat voortvarend wordt neergezet. Overigens zijn de uitvoeringen, op beide cd's verzorgd door het Detroit Symphony Orchestra onder leiding van Neeme Järvi, van voorbeeldige kwaliteit. (JvG)_