Na het commercieel floppen van Village Green Preservation Society (1968) konden The Kinks twee kanten op. Allereerst hadden ze kunnen stoppen met het maken van hoogdravende conceptalbums en terug kunnen keren naar het maken van platen als onsamenhangende verzamelingen liedjes. Ten tweede konden zij doorschieten naar het maken van platen als complete rock opera’s, vol met verzonnen personages waarmee frontman en brein Ray Davies zich nog meer van zijn publiek zou distantiëren. Ze kozen voor het laatste en wonnen hier zelfs een nieuwe schare fans mee. Het bijzondere aan Arthur is dat de groep zich meteen volledig capabel toont in het rock opera- genre en tegelijk terugkeert naar de popliedjes van welleer. Opener Victoria bleef nog jarenlang een podiumhit en ook Shangri-La wrikte zich moeiteloos los uit het libretto om een onafhankelijk leven te gaan leiden. The Kinks blaakten kortom ineens weer van de creativiteit op dit album wat zowel de liefhebbers van de pop Kinks als de theatrale Kinks bediend.