Op het label Marco Polo, het luxe-broertje van Naxos, lopen verschillende series die gewijd zijn aan het lichtere repertoire. Eén van deze uitgavenreeksen kan worden gezien als een soort pendant van Naxos' Strauss-Edition. Het gaat hier om een aantal uit te brengen cd's met werken van Carl Michael Ziehrer (1843-1922), waarvan onderstaande de eerste is. Deze Ziehrer wist destijds in Wenen groot succes te behalen met zijn composities, die hij uitvoerde met een eigen orkest, waarvoor hij nogal wat musici had weggelokt uit het al beroemde ensemble dat Eduard Strauss van zijn beroemde broer Johann had overgenomen. Eduard was een ziekelijk jaloers en kwaadaardig persoon en zal dus tandenknarsend hebben aangezien hoe Ziehrer hem in populariteit bijna wist te overklassen. De elf werken die de Razumovsky Sinfonia onder dirigent Alfred Walter hier speelt, zijn in de bekende Weense vormen gegoten: polka's, marsen en walsen. Ziehrers muziek is nog echt dansmuziek; de symfonische dimensie die Johann Strauss in werken als "An der schönen blauen Donau" had neergelegd ontbreekt hier. Het is wel aardige muziek, waaruit de Wiener Philharmoniker eens een keuze zou kunnen doen voor het traditionele Nieuwjaarsconcert. In de serie 'American Classics' is het eerste deel uitgebracht met werken van John Philip Sousa (1854-1932), de Amerikaanse compo-nist die vooral naam maakte met zijn effektvolle marsen, waarvan "Stars and stripes forever" natuurlijk de bekendste is. Op deze cd speelt het Razumovsky Symphony Orchestra onder dirigent Keith Brion een selectie uit de muziek die Sousa schreef voor het theater, want hij wilde niet alleen maar voor bands schrijven, maar ook een soort Amerikaanse 'Gilbert & Sullivan' worden. Hier klinken gedeelten uit "The bride elect", "El capitan" en "Our flirtations". Het is niet heel opzienbarende, maar vakkundige, met flair geschreven operettemuziek, waarvan muzikaal bezien, op het door zijn fraaie trompetsolo opvallende "O warrior grim" uit "El capitan" na, opvallend genoeg de marsen het meeste indruk maken. De cd met balletmuziek van Lord Gerald Berners (1883-1950) behoort strikt genomen niet tot bovengenoemde Marco Polo-projekten, maar bij beluistering blijkt dat men er zonder probleem een plaats voor in had kunnen ruimen. David Lloyd-Jones dirigeert de English Northern Philharmonia in het ballet "The triumph of Neptune"; een zeer spectaculaire partituur. Voor kleinere bezetting geschreven en muzikaal het meest 'serieus' is de suite "L'uomo dai baffi" (De man met de snor). Tenslotte dirigeert voornoemde dirigent de Royal Ballet Sinfonia in een "Polka" en de "Valses bourgeoises", die met afstand de leukste bijdragen van al deze drie cd's zijn. Vooral "Strauss, Strauss et Strauss" is een weergaloze, ironische pastiche van het idioom van Johann sr., Johann jr. en (geen familie) Richard. (JvG)_