In 1842 constateerde Robert Schumann in een recensie dat het strijkkwartet een moeizame periode doormaakte. Met tevredenheid stelde hij vast dat de waardering voor de kwartetten van Haydn, Mozart en Beethoven algemeen was, maar dat de nieuwere generatie, met uitzondering van Onslow en Mendelssohn, eigenlijk nog steeds geen antwoord op deze imponerende oeuvres had weten te formuleren. Wellicht was dit een reden voor Schumann om zich in datzelfde jaar bijna uitsluitend aan het componeren van kamermuziek te wijden. Hij schreef in enkele weken in juli en augustus zijn "Strijkkwartetten nrs.1-3, op.41", waarop een maand later het "Pianokwintet op.44" ontstond, nog altijd het meest bekende kamermuziekstuk van Schumann. Het werk overschaduwt in zekere zin zijn strijkkwartetten, welke helaas opvallend weinig worden gespeeld, reden om het verschijnen van deze cd van het Gabrieli String Quartet toe te juichen. Zij openen met het "Kwartet nr.1 in a kl.t.", waarin Schumanns originaliteit zich op verschillende manieren openbaart. Zo opent het eerste deel met een langzame introductie in a, die een 'Allegro' in F voorafgaat. Verder speelt het Gabrieli Quartet het "Kwartet nr.3 in A gr.t.", dat algemeen als het beste van de drie wordt beschouwd. Ook hier heeft het eerste deel een langzame inleiding. Het tweede deel is een thema met variaties, waarvan de bijzonderheid is dat het thema pas compleet klinkt, nadat de variaties de revue zijn gepasseerd. Het Gabrieli Quartet geeft heel behoorlijke uitvoeringen van deze vaak onderschatte kwartetten. (JvG)_