Het orgeloeuvre van Camille Saint-Saëns valt eigenlijk altijd tussen wal en schip. De liefhebbers van het romantische vuurwerk wenden zich liever tot de pikanterieën van Widor of de effectvolle trivialiteiten van Lefebure-Wély. De strenge puristen daarentegen zien Saint-Saëns orgelmuziek als te weinig orgelmatig en ondanks de aanwezigheid van verschillende fuga's, te weinig werkelijk contrapunctisch gedacht. Het zal de laatste groep misschien verbazen, maar Saint-Saëns, die verschillende posten bekleedde in Parijs, gold in zijn dagen als een buitengewoon streng en traditioneel organist. De pastoor van de Madeleine vroeg hem eens toch wat toegankelijker muziek te spelen, meer in de populaire opera-achtige stijl, waarop Saint-Saëns antwoordde dat hij bereid was dit te doen zodra de pastoor opera-teksten vanaf de preekstoel ten beste zou gaan geven. Organist Stefan Johannes Bleicher heeft Saint-Saën's complete orgelwerken opgenomen. Verschillende werken, namelijk enkele losse preludes en versetten, zijn voor het eerst opgenomen. Verder klinken ondermeer de "Rapsodieën over Bretonse volksliederen op.7", de soms wonderschone "Preludes en fuga's, op.99 & 109", de hier en daar wat al te fragmentarische "Improvisaties op.150, nr.1-7" en de drie "Fantasieën", waarvan de laatste, de "Fantasie nr.3, op.157" toch wel het absolute hoogtepunt binnen dit oeuvre vormt. Bleicher koos merkwaardig genoeg niet voor een Frans instrument, maar voor het Walkerorgel in de Stadtkirche in Winterthur. Dientengevolge wijken klank en registergebruik soms af van wat Saint-Saëns voor ogen moet hebben gestaan, maar verder valt er op Bleicher's spel niet veel aan te merken. (JvG)_