De bekendheid van Max Reger (1873-1916) beperkt zich niet meer tot organisten, want steeds meer ensembles nemen zijn lange tijd genegeerde muziek op het repertoire. Zo is het label Troubadisc een serie begonnen met Regers kamermuziek met piano, waarvan deze het tweede deel is. Wolfram Lorenzen (piano) en het Fanny Mendelssohn Quartet openen met Regers "Pianokwintet op.64 in c". Dit is een bijna ongenaakbaar aandoend muziekstuk. Regers volgehouden meerstemmigheid zorgt in combinatie met een constante opeenvolging van losjes aan elkaar gerelateerde akkoorden voor een complexiteit, die bij de eerste uitvoeringen zelfs de meewerkende musici deed uitroepen dat dit 'waanzin' was. Het publiek was voornamelijk verbijsterd. Nog steeds vergt dit stuk veel van spelers en toehoorders, maar gelukkig lijken tegenwoordig steeds meer mensen de tot het uiterste doorgedreven emotionaliteit van dit stuk te kunnen waarderen. Wie desondanks toch aan iets rustigers de voorkeur geeft, zal tevreden zijn met het "Pianotrio op.102 in e" uit 1908. Het werk maakt een wat beheerstere indruk en het constant aanhouden van het openingsmotief, maakt het ook wat overzichtelijker. Het past duidelijk bij de werken uit deze periode, waarin Reger meer en meer naar duidelijkheid en een wat economischer schrijfwijze streefde. De hier aangeboden uitvoeringen behoren tot de betere Reger-interpretaties. (JvG)_