De drie meest vooruitstrevende componisten van de negentiende eeuw, Liszt, Wagner en Berlioz, hadden met elkaar gemeen dat ze nauwelijks interesse hadden voor kamermuziek. De twee laatstgenoemden hadden het orkest tot hun vaste domein gekozen. Liszt had zowel orkest als piano, in feite zijn één-mans-orkest. Maar waarom zou Liszt ook kamermuziek schrijven; hij was gewend hele kamermuziekwerken in zijn eentje te spelen. Een van zijn paradepaardjes op zijn tournées was bijvoorbeeld het "Septet" van Hummel. Bij een dergelijk gebrek aan interesse in dit genre is het logisch dat zijn oeuvre voor viool en piano uit een wat bijelkaar gesprokkeld geheel van losse stukken bestaat, welke hier worden uitgevoerd door Rachel Barton (viool) en Thomas Labé (piano). Het oudste werk is het "Grand Duo concertant sur la romance de M.Lafont, S.128" uit 1830/1849. Het is in dit hypervirtuoze stuk de vraag wie het moeilijker heeft, de pianist of de violist. Verder klinken verschillende arrangementen, meestal door Liszt zelf vervaardigd of tenminste herzien, zoals "Sposalizio" uit het tweede boek der "Années de pèlerinage" en de welbekende "Hongaarse rapsodie nr.2, S.244". Echt Hongaars vuurwerk klinkt echter vooral in "Die drei Zigeuner, S.383". Typische late Lisztwerken zijn de "Romance oubliée S.132" en de desolate "Elegie S.130" uit 1874. De uitvoerenden brengen deze zelden gehoorde werken behoorlijk goed voor het voetlicht. (JvG)_