Als er een slepende kwestie heeft gespeeld in de afgelopen honderdveertig jaar, dan betreft het wel de controverse over de kwaliteiten van de late werken van Robert Schumann (1810-1856). Toen Schumann twee jaren na zijn zelfmoordpoging in een sanatorium in Endenich overleed, gingen er al stemmen op, dat de waanzin die Schumann tot zijn zelfmoord had verleid, ook zijn neerslag zou hebben gehad op zijn muziek van de laatste jaren. Schumanns weduwe Clara verzorgde samen met Johannes Brahms de uitgave van zijn nagelaten werken. Zij waren zich bewust van de kritische geluiden die rondgingen en hielden alles wat nog in manuscript was grondig tegen het licht. Het resultaat daarvan was dat enkele werken pas deze eeuw uitgegeven zouden worden. Zo'n werk is de "Sonate voor viool en piano nr.3" uit 1853. De middendelen waren geschreven voor het gezamenlijke project met Brahms en Albert Dietrich om een sonate te schrijven voor Joseph Joachim, met als thema de letters (en noten) F.A.E (frei aber einsam), Joachims levensdevies. Schumann voegde later twee tamelijk uitgebreide hoekdelen van eigen hand toe, om een bevredigender geheel te krijgen. De luisteraar kan nu zelf oordelen over Clara Schumanns en Brahms' beslissing dit werk achter te houden, als zijnde Schumanns nagedachtenis onwaardig, dankzij de hier gegeven uitvoering van Maria Egelhof (viool) en Mathias Weber (piano), die ook de al vaak ten onrechte bekritiseerde "Vioolsonates nrs.1 & 2" van Schumann laten horen. (JvG)_