Het is maar de vraag of het voor een componist aangenaam is heel oud te worden. Alleen een handjevol van de hele groten zal het leuk vinden: ze krijgen dan meestal eerbewijs op eerbewijs. Voor een enkele andere (zoals iemand als Goldschmidt) is het in zoverre aangenaam dat ze hun eigen herontdekking nog mee kunnen maken. Maar vele anderen moeten machteloos toezien hoe ze gaandeweg steeds meer in de vergetelheid raken. Wanneer dan eindelijk de necrologie in de krant staat, denken de meeste mensen alleen maar: 'Ach, leefde die nog?' Dit lot trof ook Ernst Krenek (1900-1991), een van de meest gevierde componisten van het interbellum, maar na 1950 volledig uit beeld geraakt. Krenek liet zich echter niet ontmoedigen: hij bleef rustig doorschrijven. De Southwest Chamber Music Society heeft nu een cd uitgebracht waarop late werken van Krenek staan, geschreven tussen 1972 en 1988. Opgenomen werden ondermeer de "Zwei Zeitlieder op.215" en de "Drei Lieder op.216", geheel geschreven in de Duitse stijl van rond 1930. Moderner klinken "Opus 231" en "Opus 239" voor respectievelijk viool en hoorn, beide met orgel. In de "Pianosonate nr.7, op.240" vallen de moderne Crumb-achtige geluidseffecten op. Kortom, tot aan het eind van zijn leven hield Krenek vast aan de stilistische diversiteit die al zijn muziek kenmerkt, met deze interessante cd als resultaat. (JvG)_