Ermanno Wolf Ferrari (1876-1948) componeerde zijn "Concert voor viool en orkest op.26" in 1943. De oorlogsjaren waren niet eenvoudig voor hem, maar hij bleef componeren. In eerste instantie lijkt er niets vreemds aan dit concert. Bij het beluisteren ervan vallen echter wel een paar dingen op. De toonsoort (D groot) suggereert aansluiting bij eerdere vioolconcerten van o.a. Beethoven, Brahms en Tsjaikovsky. Het concert is geschreven in klassieke stijl zonder een spoor van atonaliteit. Een voor die tijd bijzondere keuze. Zonder voorkennis zou het werk ook in 1843 geschreven kunnen zijn, gezien de klankkleur en vorm. Wolf Ferrari schreef het werk voor de jonge Amerikaanse violiste Guila Bustabo met wie hij nauwe banden had. Er is maar weinig over haar bekend gebleven. Het tweede deel is een meeslepende "Romance". Niet voor niets schreef de componist aan een vriend: componeren betekent voor mij zingen. Hij zong zijn liefdeslied duidelijk hoorbaar voor Guila. In het eerste deel "Fantasia" is een citaat te beluisteren uit "Die lustige Witwe" van Franz Lehar. Een keuze die onopgehelderd is gebleven. Het werk is samen met de "Serenade voor strijkers in Es gr.t." te beluisteren op een cd van het Radio Sinfonie Orchester Frankfurt o.l.v. Alun Francis. Violist is Ulf Hoelscher. (L.W.)_