Aan de populariteit van de Franse symfonische orgelmuziek lijkt maar geen einde te komen en de hieronder besproken cd's spelen dan ook kennelijk in op een nog steeds grote behoefte aan opnamen van muziek uit deze school. De eerste twee cd's komen uit een Philips-reeks met oudere opnames, die onder de toepasselijke titel 'Collection Grandes Orgues' verschijnt. De serie is wel erg nadrukkelijk op Frankrijk gericht, want de toelichtingen in de boekjes zijn uitsluitend in de schone Franse taal gesteld. Op de eerste cd (clx2313) speelt Marcel Dupré (1886-1971) eigen werken op het Cavaillé-Coll-orgel van de St.Ouen te Rouen. Dupré was een groot bewonderaar van deze bouwer, en het is onder andere aan hem te danken dat dit instrument, alsook Dupré's eigen orgel in de Parijse St.Sulpice, gaaf bewaard zijn gebleven. Opgenomen zijn de "Symphonie-Passion", de "Choral et fugue" en enkele kleinere stukken. Dupré's spel is niet helemaal puntgaaf, maar wie bedenkt dat hier een 79-jarige speelt, kan alleen maar bewondering voor de neergezette uitvoeringen hebben. Op de tweede cd speelt een van Dupré's beroemdste leerlingen, Pierre Cochereau (1924-1984). Net als zijn leermeester had hij de naam een fenomenaal improvisator te zijn. Diens ideeën over orgelbouw deelde hij echter niet: voornamelijk door Cochereau's doen heeft diens orgel in de Parijse Nôtre-Dame de twijfelachtige eer het meest verbouwde orgel aller tijden te zijn. Cochereau's improvisaties leden wel eens onder een al te grote fantasie, maar hier weet hij zich in de hand te houden, wat vooral in de "Variations sur 'Frère Jacques'" tot een heel aardig resultaat leidt. (Overigens geeft het boekje voortreffelijke analyses van de improvisaties.) De laatste cd (clx2345) is van het label Priory; hierop bespeelt John Scott Whiteley het eerstgenoemde instrument in Rouen. De cd heeft de titel 'The Dupré Legacy' meegekregen en documenteert deze heel aardig. Leuk is het de "Symphonie" van Pierre Cochereau te horen, zij het voornamelijk omdat dit een van de weinige gepubliceerde stukken van Cochereau is, die door hem zelf zijn genoteerd. Het is een vierdelig werk dat circa twintig minuten duurt en dat hier en daar nogal lijdt aan een al te schetsmatige aanpak; Cochereau was toch vooral een improvisator. Op dit gebied had Dupré ook een naam op te houden, maar de hier gespeelde "Variations sur 'Adeste fideles'" bevestigen dat allerminst. Dupré speelde deze variatie in Amerika in op een rol - vergelijkbaar met een pianorol - en een nauwkeurige analyse van het resultaat is ontluisterend: geen enkele variatie is goed uitgewerkt, overal zijn fouten in de stemvoering aanwezig en de fuga komt niet verder dan een reeks geharmoniseerde thema-inzetten. Whiteley heeft de ergste gebreken gere-toucheerd, maar toch haalt dit stuk het zelfs niet bij een onbekend werk van Dupré als de "Prélude et fugue op.36, nr.2", die Whiteley eveneens heeft opgenomen. Al met al geven deze cd's dus in ieder geval een relativerend beeld van de Franse orgel-tradities. (JvG)_