Zweden staat al sinds jaar en dag bekend als een belangrijke leverancier van frisse en energieke alternatieve pop. Bands als The Wannadies en The Cardigans wisten al eerder op een luchtige manier een vreemde draai te geven aan traditionele popstructuren. Ook The Plan beschikt over een gezonde dosis gekte zonder dat dit ten koste gaat van de toegankelijkheid van de muziek. Ze klinkt beurteling als The Attractions in de opener Mon Amour, als Bob Dylan ten tijde van Blonde On Blonde in het fraaie Let’s Leave en als Pavement in Slow Fall. Vooral laatstgenoemde associatie steekt telkens de kop op maar zanger Theodor Jensen zorgt er met zijn onnavolgbare, valse kraaienzang er voor dat de groep wel degelijk over een eigen smoel beschikt. Liefhebbers van tegendraadse pop weten genoeg. (MS)