In de beginperiode van de Red Hot Chili Peppers – halverwege de jaren tachtig – kwam de band over als een stel ongeleide projectielen. De muzikale mix van punk en funk was opwindend maar de groep leek voorbestemd om snel op te branden, zeker toen bekend werd dat een aantal groepsleden aan een flinke drugsverslaving leed. Het album Californication (1999) was, na een roerige periode, een verrassend ingetogen en consistent werkstuk van een herboren groep, waarvan de leden door alle problemen dichter naar elkaar toe leken te zijn gegroeid. De opvolger By The Way is van een zelfde hoog niveau. De funk-achtergrond kun je nog terug horen in het soepele samenspel, maar verder is Red Hot Chili Peppers een echte popgroep geworden, met uitgearrangeerde liedjes en fraaie samenzang. De energie is nog steeds aanwezig maar waar de band vroeger regelmatig uit de bocht vloog, weet ze zich nu te beheersen. Red Hot Chili Peppers is één van die zeldzame bands, die met het verstrijken van de jaren alleen maar beter wordt. (MS)