De wereld kent Sergei Rachmaninov (1873-1943) in de eerste plaats als componist van pianoconcerten en virtuoze stukken voor piano-solo. Daardoor lijkt het alsof zijn compositorische activiteit vooral gebonden was aan 'zijn' instrument, de piano; Rachmaninov staat immers ook bekend als een van de grootste pianisten aller tijden. Rachmaninov wilde echter veel meer zijn dan een componerende pianist, en dat hij een dergelijke claim met enig recht kon maken, blijkt uit onder meer deze cd, waarop het Moskou Rachmaninov Trio een onbekende kant van hem belicht, namelijk als componist van kamermuziek. Het merendeel van de hier opgenomen stukken dateert uit Rachmaninovs vroege jaren. Voor een deel gaat het om arrangementen, zoals de "Stukken voor cello en piano, op.2" waarvan het eerste in zijn oorspronkelijke vorm een werk voor piano-solo was. Kamermuziek lijkt voor Rachmaninov vooral een medium voor persoonlijke ontboezemingen te zijn geweest. Het "Trio élégiaque nr.1" werd in enkele dagen geschreven in 1892. Het is onduidelijk waarom Rachmaninov dit stuk schreef, en waarom hij het deze titel meegaf. Dit beknopte, bijna een kwartier durende werk is in ieder geval een waar juweeltje, waarvan de melancholieke sfeer de in de titel gegeven karakteristiek volkomen rechtvaardigt. Hetzelfde geldt voor het "Trio élégiaque nr.2, op.9", dat werd geschreven in 1893 naar aanleiding van het overlijden van Tchaikovsky. Mogelijk wilde Rachmaninov in dit geval met de titel verwijzen naar het openingsdeel, 'Pezzo elegiaco', van Tchaikovsky's 'Trio op.50'. Het is een driedelig werk, ruim twee keer zo lang als Rachmaninovs eerste trio en minstens even indrukwekkend. De uitvoering is niet slecht, maar wordt door de overmatige akoestiek niet geholpen. (JvG)_