De middeleeuwse wiskundige Leonardo van Pisa, bijgenaamd Fibonacci, verzon een gedachtenspel, waarbij een paar konijnen iedere maand een nieuw paar werpt. Ook dit nieuwe paar (en alle daaropvolgende paren) planten zich op dezelfde wijze periodiek voort. Maar nu komt het: omdat de paren (volgens Fibonacci’s opzet) pas vanaf hun tweede levensmaand vruchtbaar zijn, vermeerdert het aantal paren zich per maand volgens de reeks 1-1-2-3-5-8-13-21-34-55-89-144... (neem nota van het feit dat iedere term uit deze reeks de som is van de vorige twee.) Natuurlijk verenigen konijnen zich niet op een dergelijke mathematische wijze (wij weten wel beter), maar heeft deze zogenaamde Fibonacci-reeks er niet van verhinderd diepe indruk te maken op wiskundigen. Opeenvolgende paren van Fibonacci-getallen benaderen namelijk datgene wat Leonardo da Vinci typeerde als de ‘Sectio Aurea’, of de Gulden Snede (± 1:1,618). Rond deze mysterieuze verhouding hangt een waas van harmonie en perfectie. Architecten van Vitruvius tot Le Corbusier gebruikten de Gulden Snede voor hun ontwerpen. Hier gaat het echter om de analyses van Hongaarse theoreticus Ernö Lendvai. Deze wist voorbeelden bij Bartok te vinden, waarbij de componist de afzonderlijke secties van een muziekstuk afbakende naar het voorbeeld van de Fibonacci-reeks. Voorbeelden hiervan zijn te vinden in de helaas weinig uitgevoerde Sonate voor twee piano’s en slagwerk, hier uitgevoerd door het Duo Hans-Peter en Volker Stenzl (piano) en door Uwe Arlt en Gyula Rácz (slagwerk). De cd bevat tevens een bewerking van Stravinsky’s Petrouchka. (HJ)