Bernd Alois Zimmermann wist van een bepaald soort vervreemding zijn belangrijkste creatieve bron te maken. Zijn uitzonderlijke positie werd mede bepaald door zijn leeftijd. Hij behoorde tot de radicale generatie van Stockhousen en Boulez. Hij was echter net iets ouder dan deze beide ‘angry young men’, waardoor hij meer binding had met de traditie. Zijn muziek weerspiegelde dan ook bij uitstek het schizofrene van de moderne tijd, waarin de avant-garde radicaler was dan ooit terwijl het grote publiek gewoon naar Beethoven en Brahms bleef luisteren. De onderhavige cd geeft een goed beeld van hoe Zimmermann zich ontwikkelde van het neoclassicisme naar de avant-garde. De Märchensuite uit 1950 ademt de sfeer van de sprookjesballetten van Stravinsky en Ravel, terwijl de balletsuite Alagoana - Caprichos Brasileiros herinnert aan Milhaud. De Canto di Speranza uit 1957 was een omwerking van een in 1953 geschreven concert voor cello en klein orkest, waarin Zimmermann voor het eerst seriële technieken toepaste. De negatieve ontvangst van deze experimentele muziek deed Zimmermann besluiten de muziek op een meer toegankelijke wijze uit te werken. Toen het resultaat (dat wil zeggen de Canto di Speranza) gepresenteerd werd aan de jonge garde tijdens de zomercursussen in Darmstadt, bleek dat men de muziek al weer de ouderwets vond. Deze cd met het Rundfunk Sinfonieorchester Berlin onder leiding van Peter Hirsch bevat eveneens de Impromptu voor orkest uit 1958. (HJ)