De term 'orgelcomponist' wordt vaak als een wat pejoratieve aanduiding gehanteerd voor componisten die alleen nog maar om hun orgelwerken herinnerd worden, en vaak ook bijna alleen maar voor hun eigen instrument schreven. Ook Charles-Marie Widor (1844-1937) wordt wel eens zo aangeduid; tenslotte ontfermen bijna uitsluitend organisten zich nog over zijn muziek. Widors ambities lagen echter op veel meer gebieden; een rondreizende orgelvirtuoos heeft hij nooit willen zijn en bovendien is eigenlijk maar een klein deel van zijn oeuvre voor 'zijn' instrument bestemd. Bij leven haalde Widor zijn voornaamste successen met zijn balletmuziek, met name met de partituur voor La korrigane. Ook op het gebied van de kamermuziek liet Widor zich niet onbetuigd, getuige de werken voor viool en piano op deze cd. Het oudste is de driedelige Vioolsonate nr.1 op.50, geschreven in 1881. Hoewel de invloed van Schumann en Mendelssohn merkbaar is, blijft Widor vasthouden aan een overwegend lichte toets, die soms wat onzeker tussen charme en oppervlakkigheid balanceert. Dat geldt ook voor de Romance op.46 uit 1889 en de Cavatina op.57; het laatste werk is gebaseerd op een thema uit een van Widors orgelwerken. De beknopte vierdelige Suite Florentine uit 1919 maakt een evenwichtiger indruk. Het beste werk van de cd is echter de Vioolsonate nr.2 op.79; gecomponeerd in 1907, maar in 1937 nog eens herzien. Hierin benadert Widor het hoogtepunt van zijn kunnen en krijgt zijn muziek echt persoonlijkheid. Dat maakt deze cd wel zo aantrekkelijk. Bovendien gaat het hier in bijna alle gevallen om opnamepremières, prima verzorgd door violiste Janet Packer en pianist Orin Grosman. (JvG)_