Toen hij net negentien was geworden kreeg Neil Finn van zijn oudere broer Tim het aanbod om toe te treden tot Split Enz. Na een paar aardige albums en de hit Message To My Girl werd de band opgeheven en startte Neil de formatie Crowded House. Hiermee overtrof hij ruimschoots alle successen van Split Enz. en ondanks het feit dat Tim op enkele CH-albums als vierde lid werd gepresenteerd kwam het nooit meer helemaal goed tussen de twee broers. Crowded House werd opgeheven en Neil begon een solo-carrière. Zijn eerste album heette Try Whistling This (1998) en met die titel gaf hij aan dat hij in het vervolg muziek zou maken, die complexer zou klinken dan het gemakkelijk in het gehoor liggende CH-materiaal. Het album kreeg desondanks goede kritieken en mede daardoor werd er reikhalzend uitgekeken naar de opvolger One Nil. Op dit album wordt hij bijgestaan door Wendy Melvoin en Lisa Coleman (in de jaren '80 bekend als Prince-protégées Wendy & Lisa). Deze dames hielpen hem ook bij het schrijven van een aantal songs. Andere bekende gasten op One Nil zijn Jim Keltner (drums), Lisa Germano (viool), Sheryl Crow (accordion!) en vaste Crowded House-producer Mitchell Froom (keyboards). Het album begint direct met enkele 'moeilijke' liedjes, zoals The Climber waarin Wendy's fuzz-gitaar als een lastige bromvlieg rond blijft zoemen. Ook de twee volgende nummers klinken anders dan we gewend zijn door het gebruik van een drumcomputer en andere electronica. Gelukkig volgt dan een sterke serie songs (de single Wherever You Are, Last To Know en Don't Ask Why) die stuk voor stuk op de beste Crowded House-platen hadden kunnen staan. Al met al bewijst Neil Finn met dit album dat hij nog steeds een singer/songwriter van wereldklasse is die bovendien durft te vernieuwen. (MvP)