George Antheil stond in zijn tijd bekend als de jonge hond van de Amerikaanse muziek. In 1900 werd hij geboren als de zoon van een schoenverkoper. Zijn aanzienlijke talent en eigenwaarde dwongen hem zijn horizon te verbreden. Dankzij de financiële steun van een rijke dame was hij in staat om naar Parijs te gaan om kennis te maken met de Europese culturele elite. De komende jaren werden een aaneenschakeling van roem, schandalen en mislukte premières. In 1922 ging zijn "Eerste symfonie" in premiere in Berlijn. Het laatste deel van deze symfonie, "Ragtime", wijst op Antheils fascinatie voor jazz en motorische muziek. Deze preoccupatie bereikte een hoogtepunt in het "Ballet mecanique" (1925), waarvan de bezetting bestaat uit ondermeer acht piano's, twee elektrische bellen, twee propellers en een sirene. In 1927 leidde een uitvoering van dit werk in New York tot een volslagen fiasco, omdat de promotors van dit concert vooral het scandaleuze aspect van ongewone instrumentarium benadrukten. Waarschijnlijk besloot Antheil vanwege dit soort schandalen wat meer orde in zijn leven te brengen. Zo trachtte hij geld te verdienen door de brievenrubriek "Boy advises girl", door het uitvinden van een op afstand bestuurde torpedo en door het publiceren van zijn autobiografie "Bad boy of music". In deze autobiografie gaf hij ondermeer een fraaie beschrijving van zijn hoop en onzekerheid tijdens de première van zijn "Eerste symfonie". Antheils avontuurlijke levensstijl had ook zijn terugslag op de nog al rommelige staat van zijn oeuvre. Zo deugt de officiële nummering van zijn symfonieën van geen kanten. Zijn "Zesde symfonie 'after Delacrois'" is dan ook feitelijk zijn achtste symfonie. Deze symfonie en de correct genummerde eerste symfonie zijn op cd verschenen in een uitvoering van de Radio-Sinfonie-Orchester Frankfurt onder leiding van Hugh Wolff. (H.J.)_