De Franse schrijver Stendhal vroeg zich ooit af of de technisch perfecte stem wel in staat was om intense emoties uit te drukken. Aan het begin van de negentiende eeuw was de ideale sopraanstem (net als in de achttiende eeuw) nog over het gehele bereik zilverachtig van klank. Stendhal daarentegen was een grote fan van Giuditta Pasta, de grote prima donna van de romantiek. Zij gebruikte de verschillende registerklanken in haar stem en werd daarom soms bekritiseerd. Vandaar Stendhals verdediging. Toch zit er misschien wel iets in Stendhals aanval op de 'technisch perfecte' stem. De stem van Emma Kirkby bijvoorbeeld past in het ideaal van de achttiende eeuw. Haar virtuositeit in de Händel-aria's op deze cd is indrukwekkend, een show op zich. Maar velen zullen een zekere dramatiek missen in haar interpretaties van opera-aria's. Waarschijnlijk ligt dat echter niet aan haar glaszuivere, zilverachtige stem (want die blijft een genot om naar te luisteren), maar meer aan een gebrekkig gevoel voor timing: veelzeggende pauzes lijken bij haar droog uitgeteld te worden. Perfect uittellen geeft geen drama; een onverwachte inzet geeft veel meer spanning. Maar voor liefhebbers van de Engelse uitvoeringspraktijk, die over het algemeen helder en strak is, zal dit allemaal niet veel uitmaken. Voor hen is dit een mooie cd, waarop Roy Goodman samen met The Brandenburg Consort bovendien ook nog een aantal ouvertures speelt. (C.P.)_