Hoe hoog het debat is opgelopen over de vraag of Felix Mendelssohn-Bartholdy (1809-1847) nu in de eerste plaats een classicistisch, dan wel een romantisch componist was, is aardig aangegeven door het begin jaren '80 verschijnen van een artikelenbundel over deze componist onder de titel 'Das Problem Mendelssohn'. Hierin lieten verschillende musicologen hun licht schijnen over wat in hun ogen de meest geschikte kwalificatie voor Mendelssohns oeuvre zou zijn. Mendelssohns kwartetten werden nauwelijks aangevoerd als bewijs voor de ene of de andere stellingname, misschien wel omdat deze stukken het 'probleem Mendelssohn' wel indringender naar voren brengen dan weinig andere van zijn werken. Het Kwartet nr.2, op.13, ontstaan in 1827, is er een mooi voorbeeld van. Op het eerste oog heeft het een 'classicistische' vierdelige structuur. Maar de cyclische opzet en het citeren van een eigen lied (Frage op.9, nr.1) wijzen weer op een 'romantische' inhoud van het geheel. De invloed van Beethoven is duidelijk aanwezig in dit stuk, zoals ook in het in 1829 geschreven Kwartet nr.1, op.12, waarin onder andere het tweede deel opvalt. Het is een Canzonetta, waarin volksliedachtige hoekdelen een scherzo-achtig trio omsluiten. Het Eroica Quartet, dat voor heel behoorlijke uitvoeringen zorgt, besluit met het Kwartet in Es, op.posth., dat nog echt een jeugdwerk is, geschreven in 1823. Hoe men ook over het bovengenoemde debat moge denken, een hernieuwde kennismaking met deze kwartetten maakt wel duidelijk dat Mendelssohns muziek nog steeds springlevend en intrigerend is. (JvG)