Alison Moyet startte haar muzikale loopbaan aan het begin van de jaren tachtig als zangeres van het synthesizerduo Yazoo. Daarna volgde een succesvolle solo-carrière, waarvan de cd’s Alf en Raindancing de hoogtepunten vormden. Ook in Nederland scoorde ze grote hits met Love Resurrection, All Cried Out en That Ole Devil Called Love. Haar laatste album Essex verscheen in 1994 en toen werd het stil. Na acht jaar is ze echter weer helemaal terug met Hometime. Haar typerende poppy croonerstijl is in deze periode overduidelijk gerijpt, als ware het een fles goede wijn. Haar composities kennen meer diepgang en zijn optimaal uitgewerkt onder leiding van het producersduo The Insects in de Omni Studios van Massive Attack. De nodige triphopinvloeden zijn dan ook niet van de lucht. Toch blijft Hometime meer aan de popkant hangen waardoor ze zich als een vrouwelijke versie van David Bowie manifesteert. Alle songs op Hometime zijn van een dusdanig hoog niveau, dat het wel erg moeilijk wordt om hier een favoriet uit te halen. Zelden is een comeback zo sterk geweest. (AD)