Onder de componisten die in 1933 Duitsland ontvluchtten bevond zich ook Stefan Wolpe (1902-1972). Wolpe ging eerst naar Oostenrijk waar hij nog enige tijd bij Webern studeerde. Via Palestina belandde hij vervolgens in de Verenigde Staten. Wolpes loopbaan als componist zou door de paar maanden bij Webern sterk beïnvloed worden. Tot dan toe had hij in een enigszins expressionistisch idioom geschreven, maar Webern gaf hem een gedegen inwijding in het twaalftoonssysteem. Wolpe volgde dat echter niet slaafs; hij was vooral geïnspireerd door de ordeningsmogelijkheden die een dergelijk systeem bood. Dat blijkt onder andere uit de "Suite im Hexachord" uit 1936 voor hobo en klarinet. Voor dit stuk ontwierp Wolpe een eigen variant van Weberns systeem: hij verdeelde de twaalf tonen in twee reeksen van zes tonen (hexachorden), die hij vervolgens beide instrumenten tegen elkaar liet uitspelen. Eenzelfde vrije omgang met de twaalftoonsleer is te vinden in het "Quintet with voice" voor klarinet, hoorn, cello, harp, piano en spreekstem (op deze cd de bariton Jan Opalach), die het gedicht 'Provence' van Hilda Morley voordraagt. Het geheel is een getuigenis van Wolpes originaliteit, want hier is de muziek geordend middels viertonige reeksen, als een nadere uitwerking van de 'gewone' twaalftoonsreeks. Het resultaat is niet neo-classicistisch, maar ook niet echt twaalftoons of serieel. Hetzelfde geldt voor het "Piece for piano and sixteen instruments" uit 1961. Dit driedelige, bijna een kwartier durende werk is een gevarieerd geheel, waarin de piano, zonder echt als een solo-instrument te domineren, bijna voortdurend klinkt. De uitvoeringen van de ensembles Speculum Musicae in de eerste twee stukken en de Chamber Music Society of Lincoln Center zijn van prima kwaliteit, en omdat het hier om opnamepremières gaat is, deze cd dan ook een welkome bijdrage aan de nog nauwelijks ontwikkelde discografie van deze vergeten émrigé. (JvG)_