In Arvo Pärts celloconcert Pro et Contra (1966) wordt de traditionele drieklank waar het werk mee opent meteen verjaagd door een gruwelijk pandemonium van wanklanken. De daarop volgende inzet van de cellist is even jammerlijk als een hond die er met de staart tussen z’n poten vandoor gaat. De muziek had niet beter kunnen illustreren dat Pärt zich als avant-gardist niet op zijn gemak voelde. Pärt vond een uitweg door zich te bekeren tot zowel het Russisch-orthodoxe geloof als tot de oeroude drieklank. Het resultaat was een bepaald soort ‘new age’-achtige muziek van ongekende eenvoud, die goed was voor een al even ongekende populariteit. Een goed voorbeeld van deze eenvoud is Pärts ontroerende Cantus in Memory of Benjamin Britten, dat geheel bestaat uit dalende toonladders in de frygische modus: de meest smartelijke van de middeleeuwse kerktoonsoorten. Wanneer de strijkers zwijgen, blijkt dat op het slotakkoord een bel is gaan resoneren. Deze naklank maakt de stilte als het ware hoorbaar, zoals ook de nagedachtenis aan Benjamin Britten bleef na diens dood. De onderhavige bloemlezing van Pärts muziek (Summa, Trisagion, Symphony no.3, Fratres, Cantus e.a.) heeft wel iets weg van de iconenwand die in Russisch-orthodoxe kerken het heilige van het wereldse scheidt. Met deze cd treedt de Paavo Järvi in de voetsporen van zijn vader Neeme Järvi, die talloze uitvoeringen van Pärts muziek heeft geleid. (HJ)