Deze cd vormt de eerste reeks van de complete orgelwerken van Joseph Bonnet (1884-1944). Bonnet werd geboren in Bordeaux en gaf al op jonge leeftijd blijk van grote muzikale gaven. In 1901 trok hij naar Parijs, waar hij in het orgelspel werd geschoold door prominenten als Guilmant, Tournemire, Widor en Vierne. In 1906 behaalde Bonnet zijn ‘premier prix’. Datzelfde jaar werd hij benoemd tot organist van de Parijse St.Eustache (vlakbij Les Halles), een functie die hij tot zijn dood zou blijven vervullen. Ongetwijfeld mede dankzij zijn prominente positie in Parijs, bouwde Bonnet een internationale concertcarrière op. Bonnet heeft weinig muziek geschreven: al zijn werken stammen uit de jaren 1908-1913. Mogelijk hebben zijn traumatische ervaringen in de Eerste Wereldoorlog - hij diende zelf een jaar aan het front en verloor een broer - hem de lust benomen later de pen weer ter hand te nemen. Op deze cd staan de eerste orgelwerken van Bonnet, de Variations de concert op.1 uit 1908 en de Douze pièces op.5 uit 1909. De beknopte variaties - ze duren minder dan tien minuten - zijn in een tamelijk traditioneel idioom gegoten, dat niet veel verder gaat dan Guilmant en Widor. Iets actueler van stijl is de verzameling orgelwerken. Daaronder treffen we de gebruikelijke vormen aan: Prélude, Toccata, Rêverie, Canzona enz. alsmede bewerkingen van kerstliederen (met onder andere ‘Komt allen tezamen’) en volksliederen, in dit geval uit Catalonië (het laatste lied is bij ons bekend als ‘Midden in de winternacht’). Merkwaardig genoeg is op de cd de oorspronkelijke volgorde van de collectie niet aangehouden. Mogelijk wilde men het geheel zo wat aantrekkelijker maken. Als dat het doel was, dan is men niet in de opzet geslaagd. Wie bedenkt dat Bonnet een generatiegenoot was van Dupré (met wie hij zijn leven lang op zeer gespannen voet stond) en iets vergelijkbaars verwacht komt bedrogen uit. De muziek is veel conservatiever en vaak gewoon saai, haar onmiskenbare vakmanschap ten spijt. Organist Frédéric Ledroit speelt weliswaar met verve op het fraaie Cavaillé-Collorgel van de kathedraal van Angoulême (waarvan in het boekje niet eens de bouwer wordt vermeld), maar kan de indruk niet wegnemen dat dit een overbodige en tot mislukken gedoemde poging tot herwaardering is. (JvG)