"De eerste keer dat zijn muziek echt tot mij doordrong, was toen ik door de woestijn van Utah reed. Daar, in het midden van de woestijn, kreeg zijn muziek ineens betekenis." Violist Gil Shaham heeft het hier over de kale muziek van Arvo Pärt; muziek die hij kennelijk wel eens had gehoord, maar nooit echt goed. Verwonderlijk is dit niet, want ook Pärt heeft er lang over gedaan om zijn muzikale zelf te vinden. In de jaren '60 schreef hij briljante orkestmuziek, geheel volgens de modes van de toenmalige avant-garde. Tegelijkertijd sprak er uit deze muziek een diepe frustratie, die veel verder reikte dan het worstelen met experimentele technieken. Zijn "Derde symfonie" uit 1971 is wat dat betreft een opvallend werk, omdat Pärt uit de impasse probeert te komen door het 'parodiëren' van de middeleeuwse, vocale stijl, zoals we die o.a. kennen van Dufay. Hoewel Pärt met deze symfonie nog niet zijn 'eigen' stijl had gevonden, betekende dit experiment wel een breuk met de verlammende chromatiek van de avant-garde en een terugkeer naar de archaïsche wereld van de modaliteit. Dat deze ontwikkeling niet alleen maar muzikale, maar ook spirituele redenen had, blijkt uit de talloze religieuze werken die Pärt vanaf die tijd zou schijven. De titel van de onderhavige cd werd ontleend aan het reeds genoemde "Tabula rasa", dat tot de beste werken van Pärt gerekend kan worden. Verder bevat het programma "Fratres", in de versie voor viool en orkest en de "Symfonie no.3". (H.J.)_