Toen Louis Vierne in 1936 aan het eind van zijn memoires zijn beste leerlingen opsomde, ruimde hij uitgebreid plaats in voor Augustin Barié (1883-1915). Vierne was duidelijk diep onder de indruk van het talent van zijn leerling, en had daarom des te meer reden om te betreuren dat Barié slechts 32 jaar oud was geworden. Organiste Véronique Le Guen heeft Barié's complete orgelwerken op cd uitgebracht, zodat ook de geïnteresseerde muziek- en vooral orgelliefhebber kennis kan nemen van Viernes betreurde leerling. Het pièce de résistance is de vijfdelige "Symfonie op.5" uit 1907. De twee openingsdelen, een prelude en fuga, lijken geïnspireerd te zijn door de identieke opening van Viernes eerste symfonie, maar bij Barié is de prelude te beknopt om veel indruk te maken, terwijl de fuga niet boven het niveau van de betere schoolfuga uitkomt. Hierna volgt een bijna tien minuten durend 'Adagio', dat weliswaar fraaie momenten heeft, maar aan een buitenproportionele lengte ten onder gaat. De overige delen rechtvaardigen Viernes treurnis ook al niet erg en hetzelfde geldt voor de losse "Elégie". Daarmee resteren de "Trois pièces op.7". Van deze drie stukken maakt alleen het laatste deel, een 'Toccata', een bijzondere indruk, vooral door het thema, dat de neurotische melancholie van Duparc in herinnering brengt. Het is natuurlijk gissen wat Barié zou hebben kunnen doen als hem tijd van leven vergund zou zijn geweest. Immers, als de voornaamste representanten van de 19de-eeuwse Franse orgeltraditie, zoals Widor, Franck, Guilmant en Vierne, op hun 32ste zouden zijn gestorven, dan zouden we ze nu ook nauwelijks kennen, want het waren allen laatbloeiers. Uiteindelijk laat deze cd, afgezien van die ene 'Toccata', geen heel sterke indruk na, maar Barié's muziek wordt in ieder geval wel prima gespeeld op het fraaie Cavaillé-Coll-orgel (1879) van de St.François-de-Sales in Lyon. Ter aanvulling klinkt nog de "Suite nr.2, op.27" van Léon Bolmann. (JvG)_