Het kleine Franse label Syrius heeft twee cd’s met orgelmuziek uitgebracht die om het ongebruikelijke repertoire enige aandacht verdienen. Op de eerste speelt Georges Bessonnet transcripties van verschillende orkestwerken. Dergelijke arrangementen zijn lange tijd verketterd geweest: echte orgelmuziek, zo werd geredeneerd, diende zich verre te houden van orkestraal vlagvertoon. Dat er echter veel plezier aan te beleven valt, blijkt uit deze cd. Er klinken door Alexandre Guilmant gemaakte transcripties van muziek van Saint-Saëns (Le cygne, Prélude uit Le déluge), Lalo (middendeel uit het Vioolconcert), een door Saint-Saëns vervaardigd arrangement van Liszts Saint-François d’Assise prédicant aux oiseaux en transcripties van werken van Berlioz (delen uit onder andere de Symphonie fantastique en Harold en Italie) van de hand van Henri Busser. Klapstuk is ongetwijfeld de bewerking die de Amerikaanse organist Edwin Lemare maakte van Wagners Walkürenritt. De tweede cd heeft toccata’s als uitgangspunt. Op zich een weinig originele titel voor een orgelcd, maar hier is er een interessante draai aan gegeven. De Italiaanse organist Fausto Caporali heeft namelijk een programma samengesteld met Italiaanse toccata’s uit de 19de en 20ste eeuw; werken die bijna allemaal zeer onbekend zijn. De meeste stukken zijn geschreven volgens het populaire ‘perpetuum mobile’-schema: een doorgaande beweging van zestiende noten bepaalt het klankbeeld. De meeste werken zijn van beknopte omvang; van de grotere springen met name de Toccata op.12 van Fernando Germani en de Toccata-Studio van Alessandro Esposito eruit, mede omdat ze duidelijk schatplichtig zijn aan de Franse stijl van Dupré en Duruflé. Helaas wordt het genot van beide cd’s ernstig beperkt door de geselecteerde instrumenten. Caporali bespeelt het orgel van de kathedraal van Cremona. Over het instrument worden in het boekje geen gegevens versterkt; wellicht omdat het als een hopeloos oninteressant allegaartje klinkt. Bessonnet bespeelt een uit 1994 orgel van Delangue dat ook al niet door klankschoonheid uitmunt: duffe, glansloze grondstemmen, dikke, dan wel geknepen tongwerken en gierende vulstemmen maken om beurten hun onaangename opwachting. Daarbij helpt niet dat op Bessonnets aanpak ook nog wel het nodige aan te merken valt. Het is allemaal vooral zo jammer, omdat beide cd’s voor iedere orgelliefhebber interessante onbekende muziek bieden. (JvG)