Niemand had kunnen bedenken dat het zevende kind uit een arm gezin met twaalf kinderen later zou worden beschouwd als een van de belangrijkste Deense componisten van de twintigste eeuw. De jonge Nielsen leerde viool en cornet spelen van zijn vader en van zijn schoolmeester. In beginsel was muziek voor hem een favoriete hobby, maar dankzij financiële steun van anderen kon het jonge muzikale talent een studie viool, piano, theorie en geschiedenis volgen aan het conservatorium. Op het terrein van componeren bleef Nielsen echter autodidact. Stonden muziekcritici aanvankelijk wat wisselend tegenover Nielsens composities, zijn derde symfonie maakte in een klap een einde aan de twijfel. Met deze symfonie, bijgenaamd "Sinfonia espansiva", brak Nielsen zowel nationaal als internationaal door. De symfonie straalt een romantische heroïek uit, maar is tegelijkertijd zo helder als een symfonie van Mozart. In Nielsens melodie- en ritmegebruik is de invloed merkbaar van de Deense volkslied- en vedeltraditie. Zijn muziek bevat een frisse directheid zonder opgeblazen pretenties. Vanaf 1920 richtte Nielsen zich steeds meer op kamermuziek. Zijn zesde en laatste symfonie, getiteld de "Sinfonia semplice" ademt een intiemere sfeer: een kleiner orkest, geen gebruik van een maximaal volume en een individueler gebruik van instrumenten. Een enigmatisch werk, dat meer schijnt te verbergen dan te onthullen. Deze twee symfonieën, de derde en de zesde, zijn door het label Finlandia uitgebracht in een sublieme uitvoering door het Fins Radio Symfonie Orkest onder leiding van Jukka-Pekka Saraste. (SvdP)_