Van de eens fameuze reputatie van de Fesca’s is weinig meer over. Niemand kent Alexander Ernst Fesca (1820-1849) of zijn vader Friedrich Ernst Fesca (1789-1826) nog, terwijl vooral de laatste eertijds in heel Europa bekend was. De in Karlsruhe geboren Alexander ontving van hem de eerste muzieklessen, en bekwaamde zich verder in Berlijn onder leiding van Rungenhagen en Taubert. In 1838 keerde hij terug naar Karlsruhe en dankzij enkele succesvolle opera’s en internationale concertreizen leek Alexander de faam van zijn vader te gaan evenaren. Net als zijn vader stierf hij echter jong aan een longkwaal. Ondanks zijn internationale roem, kon niet iedereen Fesca’s muziek waarderen; Schumann verweet hem bijvoorbeeld zich teveel aan de smaak van het grote publiek te conformeren. Helaas is niet bekend wat Schumann vond van de hier door het Linos-Ensemble opgenomen Septetten op.26 & 28. Beide zijn vierdelig, duren ruim een half uur en hebben als bezetting viool, altviool, cello, contrabas, hobo, hoorn en piano. Dergelijke vermengingen van strijkers en blazers, al dan niet met piano gecombineerd, waren vooral in Duitsland in het begin van de 19de eeuw bijzonder populair. Over het algemeen werden kamermuziekwerken met zo’n gemengde bezetting in een wat meer diverterende toon geschreven dan bijvoorbeeld strijkkwartetten, waarvan men een ernstiger karakter verwachtte. Dat is ook te merken in deze septetten: de toon is soms serieus, dan weer eens wat luchtiger. Dat Fesca daarmee boeiende resultaten kon bereiken bewijst vooral het Septet op.26: het eerste deel heeft een bijna symfonische allure, terwijl van de rest vooral het ‘Scherzo’ uitmunt door een soms weerbarstige ritmische Schwung, die naar Brahms vooruit lijkt te wijzen. Het Septet op.28 is, ondanks de bijna identieke opzet, wat minder aansprekend. Desondanks is dit repertoire nog steeds het beluisteren waard, zeker in deze geslaagde uitvoering. (JvG)