Op de hoes van Souljacker ziet zanger/componist E er uit als een oude verwaarloosde vrijgezel met baard, gehuld in een versleten jas. Zou hij op dit album nog introverter, indringender en beschouwender klinken als op de eerste drie? Dat lijkt niet zo te zijn. Souljacker klinkt opwindender en afwisselender dan Eels ooit heeft geklonken. Verantwoordelijk hiervoor is wellicht producer John Parish die zich met uiteenlopende acts bezighoudt bijvoorbeeld PJ Harvey, 16 Horsepower, Goldfrapp en ons eigen Bettie Serveert. De toon van het album is soms zwaar aangezet (That's Not really Funny), om op het volgende nummer (Fresh Feeling) juist weer lichtvoetig en melancholisch te klinken. Zo laveert Souljacker steeds tussen twee uitersten, van spannend en opwindend (Souljacker Part 1) naar verstild en rustig (Friendly Ghost). Het lijkt erop dat E zijn verdriet en depressie om de dood van zijn zus en zijn moeder (de rode draad op de vorige albums) aan het te boven komen is waarbij er ruimte ontstaan is voor nieuwe dingen. Dat levert een afwisselend album op, met als persoonlijke favorieten Bus Stop Boxer en Woman Driving Man Sleeping. Het album is tevens als dubbel-cd te leen, met als bonusschijfje de Rotten World Blues EP, waarop vier nieuwe nummers staan. (BP)