De in 1948 in Detroit geboren Alice Cooper (echte naam: Vincent Damon Furnier) is langzamerhand een levende legende aan het worden. Hij scoorde als één van de weinige hardrock-artiesten hits in de jaren zeventig (School's Out), tachtig (Poison) en negentig (Hey Stoopid). Zijn bijnaam 'king of shock-rock' dankt hij aan zijn spectaculaire en theatrale optredens. Onder de huidige generatie muzikanten heeft Cooper nog steeds zijn fans en volgelingen. Het mooiste voorbeeld is natuurlijk shockrocker Marilyn Manson, maar ook Robbie Williams bracht een ode aan hem in één van zijn videoclips. Onder invloed van deze sterren lijkt het alsof Alice Cooper aan zijn derde (of is het vierde?) jeugd is begonnen, want hij maakt de laatste jaren weer albums aan de lopende band. Nu is er dus Dragontown, de opvolger van Brutal Planet (2000). Op het album staan twaalf nieuwe songs die van een verrassend hoge kwaliteit zijn. Het lijkt er een beetje op alsof Cooper beïnvloed is door de 'nu-metal'-rage van de laatste jaren. De gitaarriffs van nummers als Deeper en Dragontown hadden net zo goed op een album van Korn of Limp Bizkit kunnen staan. Het lijkt alsof hij hiermee een nieuw publiek wil aanboren, maar ik vraag me af of de jeugd van vandaag nog wel zit te wachten op Alice Cooper. Daarom is het goed dat hij meer pijlen op zijn boog heeft. Zo is er een mooie ballad (Sister Sara), een poging tot rappen (Sex, Death And Money) en natuurlijk een paar klassieke Alice Cooper-songs (Triggerman, The Sentinel, Fantasy Man). Erg leuk is het rock & roll-nummer Digraceland, dat over Elvis Presley gaat. Samengevat is er ook voor de trouwe fans genoeg plezier te beleven aan Dragontown. En daarom durven we de voorspelling wel aan dat Alice Cooper nog een aantal jaartjes meekan. (MvP)