Wyclef Jean doet op zijn tweede solo-cd weer zijn best om te bewijzen dat hij het creatieve brein is (was?) achter The Fugees. Van dat trio (Wyclef Jean, Lauryn Hill en Pras) hebben we sinds The Score uit 1996 weinig meer vernomen, en het is ook maar de vraag of dat nog gaat gebeuren. Ecleftic opent met het minihoorspel Columbia Records, waarin Wyclef zijn nieuwe solo-cd aankondigt, maar van zijn platenbaas te horen krijgt dat hij weer een Fugees-plaat moet gaan maken. Uit het nummer dat volgt, Where Fugees At?, valt op te maken dat de kans daarop niet al te groot is. The Ecleftic is een niet altijd even boeiende cd met pop, ska, reggae en veel hiphop. Leuk zijn de Kenny Rogers- en Whitney Houston-persiflages, goed zijn de hit It Doesn't Matter, Runaway (met Earth, Wind & Fire) en het indrukwekkende Diallo (met Youssou N'Dour). Maar door de aanwezigheid van net iets te veel saaie (hiphop)tracks is de plaat bij lange na niet van het niveau als bijvoorbeeld Lauryn Hills The Miseducation Of. (WvdZ)