Het In Memoriam dat Lionel Salter (destijds een belangrijk pianist, klavecinist, dirigent en BBC-medewerker) in 1949 schreef naar aanleiding van de dood van Richard Strauss bevat opmerkingen die zo scherp zijn, dat bijna volstaan kan worden met het citeren uit deze tekst. Over Strauss’ Alpensymfonie merkte Salter kritisch op: ‘De Alpensymfonie, een lang programmawerk uit 1915, bevat een maximum aan vakmanschap en een minimum aan inventie’. Delen uit dit In Memoriam zijn te lezen in het booklet van een cd met daarop Eine Alpensinfonie, door Strauss gedirigeerd in 1941 met medewerking van de Bayerische Staatskapelle. De symfonie (feitelijk een symfonisch gedicht) schildert een tocht door de bergen van zonsopgang tot zonsondergang. De talloze realistische uitbeeldingen (waterval, bloeiende weiden, nevels, onweer) lijken de septische opmerkingen van Salters tekst te bevestigen. Toch verdient de muziek het ook op zijn eigen merites beoordeeld te worden. Strauss werd bij het componeren namelijk beïnvloed door de lezing van De Antichrist van Nietzsche: een filosoof die bij uitstek de zuiverheid van de bergen verkoos boven de zwaarte van het laagland. In een goede uitvoering van Eine Alpensinfonie werkt alles toe naar de zuivering van de Ausklang, waarin de turbulentie van de storm letterlijk ‘uitklinkt’ in de stilte van de Nacht. De cd bevat nog twee historische opnames met Richard Strauss als dirigent: de Walsen uit de derde akte van Der Rosenkavalier en Don Juan. (HJ)