"Voordat er een heiligdom kan worden opgericht, moet er eerst een heiligdom worden gesloopt", schreef de filosoof Nietzsche eens. Zo verstoorden in 1969 een veertigtal met toeters en ratels bewapende Notenkrakers een concert in het eerbiedwaardige Concertgebouw, om zo een openbare discussie over het te traditioneel geachte Concertgebouworkest af te dwingen. Dankzij dit engagement kon in Nederland een geheel eigen ensemblecultuur ontstaan, als alternatief voor de bestaande muziekinstellingen die nog altijd een erfenis van de burgerlijke romantiek waren. Toen de barricades echter eenmaal geslecht waren, bleken sommige Notenkrakers toch niet helemaal buiten de traditie te kunnen. Zo componeerde Peter Schat nog geen 10 jaar na de Notenkrakersactie zijn Eerste Symfonie voor, jawel, het Concertgebouworkest. Van bepaalde traditionele kamermuziekvormen als het pianotrio was het in de jaren '70 eveneens ongepast om je daar mee bezig te houden. Ook wat dat betreft lijkt het tij gekeerd. Zo hebben inmiddels Theo Verbey, Willem Jeths, Roel van Oosten (Pianotrio, 1992), Theo Loevendi (Ackermusik, 1997) en Maarten van Norden (Bring in da Fonk, 1997) zich aan dit genre gewaagd. Het resultaat van de laatste drie genoemde componisten is te beluisteren op een cd van het fameuze Osiris Trio. Deze cd opent met het Pianoconcert van Klaas de Vries, in de versie voor piano en klein ensemble. (HJ)_