Eens in de zoveel tijd komt er een artiest voorbij die de hele popgeschiedenis in zich lijkt te verenigen. Ben Folds is zo'n artiest. Met zijn Ben Folds Five maakte hij al een aantal veelbelovende albums die echter vaak nog wat te lijden hadden aan een zekere onderproductie. Indruk maakte de band vooral door met een onconventionele bezetting (piano, bas en drums) harder te rocken dan menig gitaarband. 'Punkrock for cissies' noemden ze het zelf en bewezen meteen dat het met hun gevoel voor humor ook wel goed zat. Enigszins onderbelicht bleef het uitzonderlijke songschrijverstalent van Ben Folds. Op dit album, zijn eerste als soloartiest, valt alles op zijn plaats. De energie is er nog steeds maar is nu beter gedoseerd. De liedjes zijn beter uitgewerkt dan ooit. De teksten zijn nog steeds grappig maar nu ook af en toe observerend van aard zoals in het fraaie Fred Jones Part 2. Folds kent zijn klassiekers - de geweldige ELO koortjes in Gone! - maar klinkt overal onmiskenbaar als zichzelf. Bijzonder is verder dat Ben vrijwel alle instrumenten zelf heeft ingespeeld. Of Ben Folds de cultstatus zal ontgroeien is de vraag, daarvoor is de muziek wellicht niet modieus genoeg. Maar een nummer als Zak & Sara verdient het een nummer 1 hit te worden. (MS)