Met de strijkkwartetten van Schumann is het nooit wat geworden. Critici verweten Schumann dat hij voor het medium strijkkwartet niet wezenlijk anders schreef dan voor de piano. Tenslotte was het strijkkwartet niet zomaar iets, maar een genre van groot historisch gewicht. In hun strijkkwartetten hadden componisten als Haydn, Mozart en Beethoven juist hun grenzen verlegd. Navolgers die in hun voetsporen wilden treden, dienden dit dan ook met gepaste eerbied en ijver te doen. Schumann had wat dat betreft te hoog gegrepen en zijn strijkkwartetten hebben dan ook slechts een marginale status. Ten onrechte, zo vindt het Eroica Quartet, die een cd uitbracht met Schumanns "Strijkkwartetten op.41, nr.1-3". Het Eroica Quartet is juist onder de indruk geraakt van de expressieve kwaliteiten van deze nauw aan elkaar gerelateerde kamermuziekwerken. Want ook deze muziek getuigd van die wonderlijk poëtische combinatie van euforie en melancholie, die samen Schumanns muzikale wereld vormden. Dat de drie kwartetten nauw met elkaar samen hangen, blijkt ondermeer uit de correcties die Schumann aanbracht in het handschrift. Zo schrapte hij de opening van het "Tweede kwartet". Wellicht deed hij dit onder invloed van goedbedoelende critici, die deze opening wellicht te bizar vonden. Na Schumanns mentale instorting waagde zijn echtgenote Clara het zelfs zijn werken te censureren of te vernietigen. Schumann liet de oorspronkelijke opening van het "Tweede kwartet" overigens niet helemaal vallen, maar verhuisde deze naar het "Scherzo" van het "Eerste kwartet". De trackindeling van de cd is dan ook zodanig, dat de luisteraar via de display van zijn cd-speler kan bepalen of hij bij het beluisteren van het "Tweede kwartet" de oorspronkelijke of de uiteindelijke versie wil horen. (H.J.)_