Alex Roeka is afkomstig uit het Brabantse Ravenstein. Na een ongelukkige jeugd (kostschool) en een mislukte studie besloot hij te gaan varen. Nadat hij enkele avontuurlijke jaren op de grote vaart had beleefd, belandde hij in Amsterdam. Hij studeerde af als psycholoog maar raakte verslaafd aan de drank. Hij begon in hoog tempo liedjes en gedichten te schrijven. Voor de onderwerpen liet hij zich inspireren door zijn eigen levenservaring en door dichters als Slauerhoff en Lucebert. Zijn eerste programma Zee Van Onrust (1996) werd zeer goed ontvangen, evenals de opvolger Wildernis. In 2000 ontving hij voor het lied Noem Het Geen Liefde (uit Wildernis) de Annie M.G. Schmidtprijs voor het beste theaterlied van 1999. Wolfshonger (2002) is behalve zijn derde cd ook de naam van zijn derde theaterprogramma. De liedjes van Alex Roeka zijn geen standaard cabaretliedjes zoals we die kennen van Bram Vermeulen, Brigitte Kaandorp of Acda en de Munnik. Ik zou hem liever de mannelijke tegenhanger van Frédérique Spigt willen noemen. Zijn persoonlijke (autobiografische!) teksten zitten vol dubbele bodems en verdienen eerder het etiket Nederblues. Ze vertellen op zeer geloofwaardige wijze over de ‘zelfkant’ en over thema’s als drank, vrouwen, havens, hoeren en zeelui. De titels Gevangen In De Nacht, Het Rattenfeest en Stad Van Je Leven/Stad Van Je Dood spreken in dit opzicht voor zich. Andere hoogtepunten op deze prachtige cd zijn het ontroerende walsje Wil Me Dan Weer en het indrukwekkende wielren-lied De Muur Van Geraardsbergen. Om van te rillen zo mooi! (MvP)