De naam van Anthony Holborne klinkt niet zo bekend als die van tijdgenoten als William Byrd, John Dowland, laat staan als die van Queen Elizabeth I of William Shakespeare. Toch was Holborne in zijn tijd een geliefd componist. John Dowland droeg zelfs zijn "I saw my ladye weepe" op aan "the most famous, Anthony Holborne". Holborne was dan ook, net als Dowland, een vaardig bespeler van tokkelinstrumenten als de luit, de citer en de bandora. In 1597 verscheen Holborne's eerste publicatie, een methode voor citer met 58 composities van eenvoudig tot zeer virtuoos. Veel van de werken uit deze "Cittharn Schoole" bewerkte Holborne tevens als ensemblemuziek. In 1599 verscheen de bundel "Pavans, galliards and almaines". Deze uitgave was de eerste gedrukte publicatie met Engelse dansmuziek. Deze dansen zijn overigens zo gestileerd, dat het eerder om luistermuziek dan om feitelijke dansmuziek gaat. Zoals wel vaker in die tijd werd de instrumentatie niet nader gespecificeerd. Hierdoor konden musici zelf bepalen of ze deze muziek speelden op gamba's, blokfluiten of welke familie van instrumenten dan ook. Delen uit de "Pavans, galliards and almaines" zijn te beluisteren op een cd van het gambaconsort Hespèrion XXI onder leiding van Jordi Savall. De werken op deze cd dragen bloemrijke titels als The night watch, Paradizo, The fairie-round, The sighes, The image of melancholly en The teares of the muses. Met name de laatst genoemde titels sluiten mooi aan bij het gezucht en gesteun zoals dat aan het hof van Elizabeth in de mode was en zoals we dat ook kennen uit de werken van John Dowland. Voor ons nuchtere 21ste-eeuwers lijkt het vaak alsof deze gecultiveerde smart van een andere planeet komt. Verhelderend zijn dan ook de woorden van John Dowland: "Liefelijk zijn de tranen van de muziek. Ze worden niet altijd in smart vergoten, maar soms ook in vreugde en met een opgewekt gemoed." (H.J.)_