Met het neoclassicisme wordt vaak het soort 'understatement' bedoeld, zoals we dat kennen van Stravinsky. Het neoclassicisme dient echter niet verward te worden met de meer idealistische 'junge Klassizität', zoals die werd uitgedragen door Ferruccio Busoni. De latere symfonieën van Sibelius zijn misschien wel het meest indrukwekkende uitvloeisel van deze stroming, waarbij het divergerende van de romantische programmamuziek werd werd ingeruild voor de strakke logica van Mozart en Beethoven. Het is merkwaardig gesteld met de populariteit van deze symfonieën: de muziek klinkt onmiskenbaar Scandinavisch, maar met woudromantiek heeft het weinig te maken. In Angelsaksische landen is deze muziek meer geliefd dan in Germaanse landen, ondanks de onvergetelijke vertolkingen van Herbert von Karajan. Toch heeft ook deze dirigent nooit een opname gemaakt van de symfonie waarin Sibelius deze klassieke wending voor het eerst beproefde. Ook Eugen Ormandy gaf toe dat hij deze Derde Symfonie niet begreep. Niettemin bevat het werk mooie momenten, zoals het ontroerend naïeve Andantino. Liefhebbers van Sibelius doen er goed aan om ook deze symfonie te beluisteren, omdat ze de schakel vormt tussen de gepassioneerde romantiek van de eerste beide symfonieën en de gedurfde originaliteit van de latere symfonieën. Een uitstekende uitvoering is die van Sakari Oramo, de opvolger van Simon Rattle als dirigent van de City of Birmingham SO. Deze cd bevat tevens Sibelius' Eerste Symfonie en het populaire Finlandia. (HJ)