In de vorige eeuwen heeft Italië zoveel musici voortgebracht, dat het eigenlijk onvermijdelijk was dat deze over heel Europa zouden gaan uitwaaieren. Twee van dergelijke émigré's zijn op deze cd van de Symphonia Perusina, geleid door Marco Zuccarini, vertegenwoordigd. Giuseppe Cambini (1746?-1825) trok rond 1770 naar Parijs, waar hij tot het eind van zijn leven zou blijven. Hij leidde, met wisselend succes, twee operatheaters, en raakte geleidelijk steeds meer in vergetelheid, hoezeer hij ook in zijn composities bij de tijd probeerde te blijven. Van hem klinken de "Sinfonia concertante nrs.1, 3 en 4" voor fluit, hobo en orkest, met Massimo Mercelli (fluit) en Paolo Pollastri (hobo) als solisten. Het is aardige muziek in de gebruikelijke klassieke snit, zij het dat de eerste twee stukken slechts twee delen hebben. De loopbaan van Gaspare Spontini (1774-1851) verliep voorspoediger. Hij behaalde enorme successen met zijn opera's, waaronder "La Vestale" in Parijs en werd vervolgens keizerlijk kapelmeester in Berlijn. Van Spontini klinkt hier een heel bekoorlijke "Notturno concertato", voor verschillende instrumenten met obligate soli voor fluit en hobo. In dit uit 1795 daterende stuk neemt Spontini duidelijk een voorschot op de stijl van Rossini en is over het geheel genomen de aantrekkelijkste bijdrage op deze cd. Het boekje bevat naast een zeer zonderlinge toelichting, die van het Italiaanse muziekleven, via theoretische biologie uiteindelijk bij Wittgensteins 'Tractatus Logicus-Philosophicus' belandt, gelukkig ook een verantwoording voor de reconstructie van Spontini's "Notturno", die slechts gedeeltelijk bewaard bleef. (JvG)_