Eric Clapton noemde hem ooit 'de enige hoop voor de blues'. Robert Cray gaf de bluesmuziek aan het eind van de jaren tachtig een frisse impuls met succesvolle albums als Strong Persuader en Don't Be Afraid Of The Dark. Waar veel van zijn generatiegenoten inspiratie vonden in de duistere blues van Muddy Waters en Howlin' Wolf zocht Robert Cray het meer in de cleane 'staccato' gitaarstijl van Albert Collins en werd hij als zanger vooral geïnspireerd door de soulmuziek van het Staxlabel. Met hits als Right Next Door, Smoking Gun en Don't Be Afraid Of The Dark bewees hij en passant dat je met de blues nog steeds hits kunt scoren. Inmiddels behoort Robert Cray tot de gevestigde orde en de vraag is of hij zijn belofte heeft ingelost. Op Shoulda Been Home horen we helaas weinig nieuws onder de zon. Cray speelt zich met zijn band soepel door twaalf nummers heen die zich allen bevinden in het niemandsland tussen blues en soul. Halverwege wreekt de beheerste stijl van Cray zich en zakt de plaat in. Het zou de zeggingskracht van zijn muziek aanzienlijk vergroten als de man zich af en toe wat meer liet gaan. Van iemand met de kwaliteiten van Robert Cray mag je toch verwachten dat hij met zijn muziek een emotionele snaar bij de luisteraar weet te raken. Op Shoulda Been Home gebeurt dat te weinig. Blijft over: een gedegen plaat waarop helaas te routineus gemusiceerd wordt. (MS)