De term alternatieve gitaarrock lijkt alleen toepasbaar op een bepaalde groep Amerikaanse bands die door hun toegankelijkheid - gemakkelijk in het gehoor liggende melodieën- een groot publiek aanspreken. Ik denk dan aan bands als Spin Doctors, Matchbox 20, Semisonic en Counting Crows, waarvan laatstgenoemde in Nederland het meest succesvol is en het Utrechtse Vredenburg voltrekt. De vijfkoppige band Train past ook in dit plaatje. Het tweede album Drops Of Jupiter bevat een aantal behoorlijk sterke liedjes die goed in elkaar zitten. Ze zijn meezingbaar, meefluitbaar en passen naadloos in het concept. Er valt dus weinig aan op te merken, hoogstens dat het album geen echte hoogte- of dieptepunten kent en ook geen opvallende details heeft zoals een bijzondere zangstem, een mooi gitaargeluid of een aparte songstructuur. En daar zit juist de crux. Hoewel onopvallendheid in de VS misschien een voordeel is, kan dit de band in Nederland wel eens op gaan breken. Waar is de eigen smoel? (BP)