Bij leven was Anton Bruckner (1824-1896) bekend als een van meest begenadigde organisten van zijn generatie. Hij maakte concertreizen door Duitsland, Engeland en Frankrijk en liet met zijn spel overal een diepe indruk achter. Een concert in de Nôtre Dame in Parijs maakte op iemand als Franck, die het samen met onder anderen Saint-Saëns bijwoonde, zelfs zo'n grote indruk, dat hij er jaren later nog zijn leerlingen over vertelde. Toch spelen organisten zelden muziek van Bruckner, om de simpele reden dat deze zelden iets heeft opgeschreven. Organist Edwin Horn heeft zich hierdoor niet laten afschrikken en een cd samengesteld met werken van Bruckner. Het merendeel van de hier gespeelde werken die werkelijk voor orgel zijn geschreven is echter schrikbarend onbenullig. Naar alle waarschijnlijkheid zijn het alleen maar schetsjes geweest, die Bruckner al improviserend heeft uitgewerkt. In ieder geval laten de Vier preludes in Es, een Vorspiel in d, een Nachspiel in d, een losse Fuga in d en een Prelude en fuga in c hoegenaamd geen indruk na, behalve een van verveling. Om toch iets substantieels te bieden heeft Horn zijn toevlucht genomen tot arrangementen. Zodoende klinken hier ook het tweede deel uit de Symfonie nr.6, het Scherzo uit de ongenummerde Symfonie in f, het Andante uit de Symfonie nr.0, terwijl Horn een improvisatieschets die Bruckner ooit eens voor een concert in Bad Ischl heeft gebruikt, uitbreidde met gedeelten uit de finale van de Symfonie nr.1. Het probleem van dergelijke arrangementen is natuurlijk dat ze het niet halen bij het origineel. Eigenlijk laat alleen het korte, zogeheten 'Perger preludium', een aardige indruk na, maar dat is dan ook gebaseerd op een citaat uit Wagners Walküre. Het is bitter, maar organisten zullen toch moeten erkennen dat Bruckner orgelmuziek voor ons verloren is. Horn speelt deze muziek redelijk, maar het orgel (Klais) is geen bijzonder aantrekkelijk instrument. (JvG)_